ای وطن من، وطن من

خوب شد دیگه ننوشتی.... آدم می مونه چی بگه...

کار ما هنر است و هنر نزد ایرانیان و بس ، از ملتی که به خود و ارزشها و داشته های گرانقدر طبیعی اش منزلت و بهایی قائل نیست هیچ انتظاری نمی توان داشت . راسل می گوید : " وقتی آدمی به نابینایی کشورداران و بی فکری عامه مردم در مورد مسائلی که بشر امروز با آن روبروست می اندیشد ، به سختی می تواند خود را از چنگ نا امیدی رها سازد " .

برای بامداد عزيز: خوش به حال راسل، چه روحيه ای داره که می تونه فقط نااميد بشه. من رسما دارم خل می شم!

شعر قشنگی هست . من شنيده ام علاوه بر چند راس گوزن که در جنگل فوت کرده اند تعدادی انسان هم در خیابانهای وطن و بروی جرثقیل ها رحمت خدا رفته اند . البته تصور بنده هم بر این است که ملک الشعرای بهار این شعر را درباره گوزنهای عصر مشروطه و همان برگ درختهای کوچه شان سروده است ( بخصوص اینکه به بهار تخلص می کرد)

همچنان درد ودریغ ما ،از پدران مان تا بهار و تا امروز وتا آینده ، برای ایران گسترده است.

سلام ممنون که سرزدين اما نميدانم چه جيز شما را متعجب کرده اينکه چرا سر و صدا نمی کنم؟يا آسمان را به زمين نمی بافم ؟يا از کسی و جريانی حمايت نميکنم؟وبلاک من يک دفترچه خاطرات است برای دلم و دل آنهايي که به دلم نزديکند.همين...

نعره کن ای خاک گلگون نعره کن ...

من آماده بودم که از دو هفته قبل شروع کنم به انجام کاری جمعی بو خیلی جدی رای نشنال جيوگرافيک اما : ۱- هر چهار نفر دوستی که قرار بود گوشه ای از کار را به عهده بگيرند بدون توضيح و با ذکر ( مشکل شخصی داشتن) غيبشان زد. ۲-وبلاگ چشمهای سبز که بطور آزمايشی سه روز فعالش کردم و هر روز سه ساعت وقت برایش صرف کردم با آن همه مطلب جالبی که داشت در طول يکهفته فقط يک خواننده آن هم با یک بازدید سراغش آمد. به همین دلیل فعلا به دو برنامه فکر می کنم : یا نشنال جیوگرافیک را بطور جداگانه مطرح کنم ( وبلاگش را خیلی وقت بیش درست کردم ) یا اینکه با وبلاگ خودم ادغامش کنم؟؟ این هم آدرسش : http://joghrafia.blogspot.com/

.. کاری جمعی و خيلی جدی برای نشنال جيوگرافيک..